علت سندروم کارپال تونل
در بخش آناتومی گفتیم که 9 تاندون فلکسور (خم کننده) انگشتان ؛ از ساعد و سمت کف دستی مچ دست عبور کرده و به انگشتان دست می رسند . در سمت پشتی و در سمت کف دستی مچ ؛ باند های عرضی به نام رتیناکولوم تاندون ها را در کنار استخوان های مچ دست نگه میدارند . در نتیجه در سمت کف دستی مچ ؛ یک تونل مانند ایجاد میشود که به نام کارپال تونل نامیده می شود ؛ محتویات آن عبارتست از 9 تاندون فلکسور انگشتان و عصب مدین .
عصب مدین به سطح کف دستی انگشت شست و انگشت دوم و سوم و نیمه انگشت چهارم حس می رساند و حرکت به عضلات برجستگی سمت شست ( تنار ) می رساند .
اگر تاندون ها دچار تورم شوند و افزایش حجم پیدا کنند ؛ جا برای عصب تنگ شده و تحت فشار قرار می گیرد .
علائم سندروم کارپال تونل
این فشار به عصب در ابتدا باعث گزگز و بی حسی در نوک انگشتان شست و انگشت اشاره می شود بخصوص در وضعیت بدقرارگیری مچ دست یا در شب . با افزایش فشار به عصب درد هم اضافه شده و بی حسی گسترش می یابد ؛ و به تدریج درد به ساعد گسترش می یابد . با افزایش فشار بر عصب به تدریج ضعف هم اضافه می شود و گاها اشیاء از دست به زمین می افتد و بی حسی نیز در تمام روز باقی می ماند و در شب خیلی بدتر می شود و در نهایت عضلات کف دستی شست تحلیل می روند و کاهش برجستگی آن مشخص می شود .
در زمان بارداری نسبتا شایع است ؛ معمولا با زایمان و گذشت زمان پس از زایمان با گذست زمان رو به بهبود می‌رود .
تشخیص سندروم کارپال تونل
تشخیص قطعی با انجام نوار عصب و عضله می باشد که در موارد این بیماری کاهش سرعت هدایت در عصب به علت تحت فشار گرفتن عصب مشخص می شود و حتی بر حسب میزان کاهش سرعت هدایت ؛ شدت فشار بر عصب مشخص می شود .
درمان سندروم کارپال تونل
در موارد خفیف که خواب رفتگی در هنگام خواب یا فعالیت دستی ایجاد میشود و نوار عصب فشار خفیف بر عصب را نشان دهد ؛ معمولا به درمان التهاب تاندون شامل بستن مچ بند طبی در زمان فعالیت و مصرف داروی ضد التهاب به خوبی پاسخ می‌دهد . البته عوامل ثانویه مثل هایپوتیروئیدی و دیابت باید بررسی شوند .
در موارد متوسط که گزگز و خواب رفتگی کل روز ادامه دارد لازم است فیزیوتراپی یا حتی لیزر نیز برای کاهش التهاب تاندون ها لازم باشد اما ممکن است به هیچ درمانی پاسخ ندهد و جراحی لازم باشد .
در موراد شدید که بخصوص اشیاء از دست بیافتد و تحلیل عضلات کف دستی سمت شست ( آتروفی تنار ) را داشته باشیم حتما باید درمان جراحی را در نظر داشت . در واقع اساس درمان این است که نباید بگذاریم عصب آسیب ببیند چون آسیب عصب عملا ممکن است غیرقابل برگشت باشد و بهتر است اگر در مرحله متوسط پاسخ به درمان مناسب به دست نیامد ؛ جراحی انجام شود و نگداریم به ضعف عضلات و آسیب عصب برسد .
درمان جراحی عبارت است از باز کردن سقف رتیناکولومی تونل کارپال به منظور اینکه التهاب تاندون ها به عصب فشار نیاورد ؛ پس علی رغم تاثیر عالی جراحی بر رفع فشار عصب ؛ التهاب تاندون ها همچنان باقی و محتاج سایر درمان‌ها می‌باشد.